Mijn paard is … een eikel
Geplaatst op 31 oktober 2020Wanneer je een paard koopt, droom je vaak al luidop van de leuke momenten die jullie samen gaan beleven: avontuurlijke buitenritjes, wedstrijden winnen, samen groeien, eindeloos poetsen en knuffelen, hoe perfect hij zal blenden in de kudde enz.
Vol enthousiasme rij je met je “soulmate in spe” naar huis om dan algauw te beseffen “S***, mijn paard is een eikel”. Het is taboe, het mag niet gezegd, maar het bestaat echt wel.
Net zoals mensen met weinig vrienden, zijn er ook paarden met een karakter dat bij weinigen in goede aarde valt.
Als paardentrainer en instructeur wil ik wel graag eerst benadrukken dat de titel vaak te snel en onterecht wordt gebruikt. Heel vaak is er een oorzaak die mensen over het hoofd zien: een medische oorzaak, pijn, miscommunicatie in omgang/training, tekorten in het welzijn en/of huisvesting van het paard, het paard vindt geen aansluiting in de kudde, … of soms is het gewoon geen match met de eigenaar.
Maar goed, terug naar de titel. Het zal je maar overkomen. Je investeert een hoop, zit vol verwachtingen en dan wordt plots die roze ballon brutaal doorprikt.
Laten we de wetenschap even aan de kant zetten en ons voor een keer volledig laten gaan in antropomorfismen* 😀 😉 !!
*(het toewijzen van menselijke eigenschappen aan een paard).
Hierbij enkele kenmerken van de über-eikel: mijn knappe PSL (Lusitano) Castelo.
- Niemand vindt hem leuk.
Hij heeft een zeer drukkende energie. En alhoewel hij nu ontzettend betrouwbaar en sociaal is naar mensen, wil niemand hem graag in zijn buurt.
- Hij vindt niemand écht leuk.
Met het ene paard speelt hij, met het andere kan hij allogroomen, met nog een ander paard kan hij eten van dezelfde hooibak. Hij vindt dus zeker aansluiting in de kudde, maar alleen wanneer het hem uitkomt. Het kan keren binnen de seconde en dan hebben ze prijs. De enige die hij steeds met vrolijke oortjes, gehinnik of genicker lijkt te ontvangen ben ik. Zodra hij mij ziet, word ik duidelijk verwelkomd en komt hij steeds afgelopen.
- “OOO zo lief?”.
Bwaa. Soms probeer ik hem te strelen, op risico van een beet. Of soms kroel ik hem links en gaat zijn lipje tekeer van genot. Kom ik aan de andere kant terecht en wil ik hem verder kroelen, krijg ik een ontzettend boze blik met bijhorende oren en een knauw. “Oeps, sorry, enkel links en enkel op die 2cm dus. En oeps, dat gold 3 min geleden, nu is alles rode zone.”
- Negeren
Meestal negeert Castelo mijn stalgenootje.
Ook zij is geen fan van hem, dus het gevoel is wederzijds. Maar is hij slecht gezind, dan moet ze maar iets te dicht passeren naar zijn zin of hem niet op de juiste manier aankijken om heel wat extravagante gestes als antwoord te krijgen.
- Poetsen.
O wee als je begint op de verkeerde plek of met de verkeerde borstel! Dan volg je gewoon telkens datzelfde stramien, toch? Helaas, elke minuut is anders in Castelo zijn leven, laat staan iedere dag…. .
- Brandmerk
Iedereen in de kudde heeft Castelo-markeringen en af en toe herken je ook zijn voetafdruk op hun lijf. 🙁
- Uwe Hoogheid
Ook al tonen ze alle tekenen van onderdanigheid, geven ze hem alle ruimte, zijn ze snel, dit is niet altijd een reden voor Castelo om te stoppen. “Nope, eens zo fun die impact!” denkt hij.
- Goeiemorgen !!!
Paarden liggen allemaal gezellig te slapen, inclusief Castelo die rechtop staat te soezen. Hij doet zijn ogen rustig open en zonder enige waarschuwing, vliegt hij op een van de paarden die neerligt. Alle paarden springen recht, rennen rond, gevolgd door Castelo die in het rond bijt en trapt. Ze glippen door de poort naar de grote schuilstal en Castelo steekt nog even een one-man-show af in de paddock. “Was dat een verrassingseffect of wat?!?”
- De wei
Of het nu de grote dubbele poort is of een kleine enkele: Castelo plaatst zich gegarandeerd in het midden van de poort, zet net zijn voorvoeten in de wei en begint te grazen. Gevolg? De hele kudde durft niet passeren en staat beteuterd te wachten tot ik ingrijp. Ik roep vanuit de verte zijn naam en Castelo weet al perfect wat ik bedoel. Met Spaanse draf en veel gezwier loopt hij met tegenzin verder.
- Schuilstallen
Bij elke schuilstal, zelfs die van 8m breed, positioneert hij zich steevast, in het midden om te beletten dat er ook maar iemand binnen kan.
- Zennnn
Wanneer ik de betonnen uitloop proper maak, zet ik de paarden op de paddock. Dan loopt hij steeds gefrustreerd en dus moeten de andere paarden het bekopen. Even boos zijn naam roepen is voldoende om onmiddellijk het patroon te doorbreken, maar vervolgens staat hij zo’n scène te maken voor de poort en erin te bijten, dat je gewoon zenuwachtig wordt van ernaar te kijken.
- Betrapt
Soms kan ik al aan zijn snoet zien dat hij aan iets “stouts” denkt. Ik moet hem dan alleen maar een blik toewerpen, waarop hij zich “betrapt” voelt en dit uit zich dan in nekzwiepen, bijhorende levades of een explosieve steiger.
- Een rustig plekje?
Doorgaans willen de paarden altijd ergens staan waar ze een goed zicht hebben op Castelo. Er zijn hier en daar wat plekjes waar de paarden geen zicht hebben op Castelo, maar soms toch willen gaan staan. Vooraleer dat hoekje om te gaan, stoppen ze wel 5 keer om achterom te kijken waar hij is. Zo had ik me eens verstopt op zo’n plekje, waarna Twilight, mijn warmbloed, me na wat aarzelen kwam vergezellen. Zoals verwacht, triggerde dit Castelo (niets vermoedend van mijn aanwezigheid). Oren plat, gestrekte nek, mond open kwam hij met een versnelling om het hoekje. Je raadt het vast al. De seconde dat hij mij zag (ik zei niet eens iets), floepten de oren weer naar voren, verscheen de engelenblik en wandelde hij alsof zijn neus bloedde voorbij.
- Attack!
Vogels, katten, auto’s, de meisjes die op de trampoline springen, … alles kan worden “aangevallen” al naargelang zijn pet staat. Geloof het of niet, het lijkt een vorm van pure entertainment voor hem. De intentie van de aanvallen is helemaal anders dan bv mijn hengsten ooit hebben laten zien. Hij kan achter de katten zitten, aanstormen naar de draad als een auto te snel passeert, een duttende duif op de omheining benaderen om dan ineens een aanval in te zetten en daarna met bijhorende show rond te paraderen. “Haha, got ya!”
En ik kan nog wel even doorgaan.
Ach, Castelo is gewoon Castelo. Een paard dat snel gefrustreerd is, een paard dat over alles en iedereen een mening heeft en dit dan ook steeds met heel veel gevoel voor drama moet uiten.
Hij is een vermoeiende eikel, geen twijfel mogelijk, maar hij is dan wel mijn eikel, en I LOVE HIM TO PIECES 😀 !
NB: Castelo is al door meerdere klinieken door de hele molen gedraaid en wordt nog steeds kort opgevolgd en ondersteund door dierenarts, osteopaat, essentiële oliën, kruiden, massage enz. Dus: blijf zeker steeds alert, want je kan altijd iets over het hoofd gezien hebben …