Ook al werk ik professioneel in de paarden, toch blijf ik lessen en stages volgen omdat je nooit uitgeleerd bent. Ik vind het ook zo fijn om er enkele dagen tussenuit te zijn en gewoon Isabel te zijn, leerling te kunnen zijn en niet aan bepaalde verwachtingen te moeten voldoen. Puur genieten!

Zoals altijd kom ik helemaal heropgeladen, nog meer geconnecteerd met mijn paarden en vol ideeën terug uit een stage.

Ook dressuurmatig volg ik regelmatig les of pik ik eens een clinic mee. Ook daarvan geniet ik zeker en vast, maar toch was het gevoel erna vaak heel dubbel. Nochtans komen mijn instructeurs uit de klassieke stroming, waarbij uitermate rekening gehouden wordt met het paard en het accent steeds gelegd wordt op lichtheid, balans, harmonie en zelfgedragenheid. De lessen verlopen altijd sereen en rustig, op het tempo van het paard. Aan de instructeurs lag het dus absoluut niet.

Het gekke was dat ik dit dubbele gevoel – blij, geïnspireerd, maar aan de andere kant ook gefrustreerd, wat onrustig – nooit had na een les in grondwerk, show, liberty riding of dressuur aan de hand. Ik had het ook nooit wanneer ik zelf mijn paarden dressuurmatig trainde.

Al jaren sluimerde dat gevoel. Ik had me er al suf over gepiekerd vanwaar dat gevoel nu precies kwam en al die jaren had ik er nooit de vinger op kunnen leggen. Aan mijn instructeurs, de lesstijl of mijn paarden lag het absoluut niet. Waaraan wel was een groot vraagteken …

Tot ik deze week dit artikel las van Bianca Van de Vyver, dierentolk en persoonlijke coach bij Terug Naar de Essentie:  Vertragen, de eerste stap naar verbinding en ontspanning met je dier

Op zich was dit geen nieuwe informatie voor mij. Het in het “Nu” blijven is immers cruciaal bij het trainen van paarden en mijn hele filosofie is gebaseerd op connectie en ontspanning. Het was het woord “vertragen” dat bij mij plots voor een enorm “aha-moment” zorgde. Ineens wist ik het!

Wanneer ik dressuurles volgde, had ik moeite om 100% geconnecteerd te blijven met mijn paard. Ik moest mijn aandacht verdelen over wat de instructeur zei en mijn paard. Ook al ben ik een vrouw, het multitasken ging mij dan duidelijk minder goed af  😉 .

Op zich reed ik niet meer of minder oefeningen tijdens een les dan wanneer ik alleen reed. Ook waren er niet meer of minder pauzes of stapmomenten. Toch had ik tijdens de les vaak het gevoel dat ik in een trein zat en meereed op de een of andere manier. Ik werd dan meer gereden dan dat ik zelf, bewust reed, 100% geconnecteerd met mijn paard. Het dubbele gevoel na de les kwam dan omdat ik me schuldig voelde naar mijn paard toe. Want ik was niet 100% bij hem, dus misschien had ik wel signalen gemist van ongemak of zo? Wanneer ik me dan afvroeg hoe mijn paard was tijdens de les (op emotioneel vlak dan), kon ik die vraag niet altijd beantwoorden, omdat ik zo geconcentreerd was tijdens de les, op wat er allemaal op me af kwam. En dat gevoel veroorzaakte de frustratie, de onrust.

Dit inzicht, dit besef en groot aha-moment, heeft ervoor gezorgd dat ik nu dat dubbel gevoel niet meer heb na een rijles. Niet omdat mijn instructeur nu plots veel minder zegt, wel omdat ik door dit besef rustiger ben en nu eerst de tijd neem om mezelf te connecteren met mijn paard, vooraleer de les start. Hierdoor verdwijnt de stem van mijn instructeur meer naar de achtergrond, waardoor ik nu helemaal voldaan les kan volgen, zonder het gevoel te hebben te moeten inboeten op de connectie met mijn paard.

Dankjewel Bianca om mijn kwartje te doen vallen!